در اشارات تاریخی این جشن همیشه به شکل دسته‌جمعی و با گردهمایی همه مردمان شهر و محله و روستا در یک‌جا و با برپایی یک آتش بزرگ برگزار می‌شده‌است؛ مردمان در گردآوردن هیزم با یکدیگر مشارکت می‌کنند و بدین ترتیب جشن سده، جشن همکاری و همبستگی مردمان است. زرتشتیان استان‌های کرمان، یزد، فارس و دیگر استان‌ها از دیرباز این جشن را برگزار می‌کرده‌اند؛ امروزه بجز این شهرها در روستاهای اطراف میبد و اردکان، بافت، بردسکن، طبس (روستای پیرحاجات) و حتی در برخی کشورهای خارجی مانند سوئد، آمریکا و استرالیا ایرانیان با گردآمدن در یک نقطه از شهر یا روستا در کنار هم آتشی بسیار بزرگ می‌افروزند و به نیایش‌خوانی و سرودخوانی و پایکوبی می‌پردازند؛ گفتنی است بزرگ‌ترین وباشکوه‌ترین جشن سدهٔ جهان در کرمان هر ساله برگزار می‌شود؛ همچنین در تقویم اصلی و جدید زرتشتیان این روز را آبان روز نامیده‌اند.این جشن در تقویم جدید زرتشتیان مصادف با مهر روز از بهمن‌ماه شده.

ایرانی های باستان به خدای احد و واحد معتقد بوده و اعتقاد داشتند که در دل خدا دو عنصر متضاد چون شک و تردید، تاریکی و روشنایی و سیاهی و سفیدی وجود دارد و به همین دلیل خود را موظف می دانستند که عناصر طبیعی را برای دفع اهریمن ستایش کنند. آریایی ها جشن های متعددی برگزار می کردند و اکثر این جشن ها ریشه در اعتقاد آن ها داشت چرا که سعی می کردند در جشن ها به نوعی مقام و موقعیت عناصر طبیعی را پاس بدارند. چون خواستگاه آریایی ها از مناطق سردسیر بوده از سرما و تاریکی هراس داشتند و آن را نشان اهریمن می دانستند و سعی می کردند با برگزاری جشن ها و آتش افروزی الهه ها و خدایانی که گرما و نور را جایگزین سرما و تاریکی می کردند به نوعی آن ها را عبادت کنند و جشن نوسره یکی از این جشن ها بوده است.